Beschuldigingen van verkrachting door Russell Brand zijn de terugkeer van de politieke zombie van MeToo – RT World News

Onlangs heeft acteur en cabaretier Russell Brand zijn beroemdheidsstatus en zijn internetshow gebruikt om onafhankelijk denkende mensen, zoals de Amerikaanse presidentskandidaat Robert F. Kennedy Jr., op te vrolijken. Hij trok de betrokkenheid van de VS en de NAVO bij de proxy-oorlog tegen Rusland in Oekraïne in twijfel. , evenals het mainstream-mediaverhaal over Covid-19.

De neoliberalen van het establishment hadden er niets van. Ze richtten hun lasergeleide, gecoördineerde aanvallen op Brand, en nu wordt hij geconfronteerd met annulering, in MeToo-stijl. Hij is door verschillende vrouwen beschuldigd van verkrachting en misbruik en is als gevolg daarvan zijn YouTube-advertentie-inkomsten kwijtgeraakt, zijn liveshows zijn geannuleerd, zijn door zijn uitgever geschrapt en shows waarin hij te zien is, zijn verwijderd uit de BBC-video op… onder meer service vragen.

MeToo begon met een dapper doel: een beweging om vrouwen in staat te stellen zich uit te spreken over seksueel misbruik waar ze zich voorheen tot zwijgen gedwongen voelden. Al te snel werd het gecoöpteerd door politieke agenda’s en werd het een door de Democraten gesteunde hashtag die werd gebruikt om degenen die het niet eens zijn met het verhaal van het establishment aan te vallen en te sluiten. Het lijkt sinds zijn brullende hoogtepunt in relatieve onbekendheid te zijn geraakt, en deze zombie-achtige terugkeer van deze stijl van annulering komt zowel vermoeiend als oneerlijk over.

Ik kan het om twee redenen weten: ik werkte voor de Democraten en ik werd door één ervan verkracht. De Democraat door wie ik op het werk werd verkracht, is nu de president van de Verenigde Staten. Er was geen onderzoek naar Joe Biden voor wat hij mij die dag had aangedaan, maar eerder een gecoördineerde aanval op mij op zowel sociale media als gevestigde media die jaren duurde. Het verwoestte mijn professionele en persoonlijke leven. De MeToo-beweging was voor mij nergens te vinden omdat de oprichter van Time’s Up, de belangrijkste organisatie die de beweging steunde, op de loonlijst van Biden stond. De waarheid heeft nooit een kans gehad. Zelfs toen ik op het punt stond om voor het Congres te getuigen, ging de DNC-machine op volle toeren op mij af, en dan was er het deel waarin ik asiel moest zoeken in een ander land om vervolging of geweld te voorkomen. Ik had nooit onmiddellijke gerechtigheid verwacht. Maar ik heb nooit de gerechtigheid gekregen van zelfs maar een onderzoek naar hem.

Ik weet hoe het is als het verhaal wordt vergrendeld en geladen voor je volledige vernietiging, en nu weet Russell Brand dat ook.

De feiten over zijn vermeende daden zijn duister en veel van de beschuldigers zijn anoniem. Tot op heden zijn er geen strafrechtelijke vervolging, onderzoek of civiele zaken ingediend. Gewoon een wazig nieuwsprogramma vol toespelingen waar de westerse media op schoot. De beschuldigingen tegen hem werden geuit door Channel 4 Dispatches in een programma genaamd ‘Russell Brand: In Plain Sight’ en The Times. De beschuldigingen omvatten verkrachting en manipulatie. Terwijl het nieuws over het journalistieke onderzoek zich verspreidde, schrapten twee shows hun afleveringen met Brand, en binnen een paar dagen had het proces door de media geleid tot zijn volledige annulering. Gevallen van seksueel wangedrag, vooral als ze over een beroemd persoon gaan, halen altijd de krantenkoppen.

Dat gezegd hebbende, zijn aanranding en verkrachting moeilijk om publiekelijk te bespreken. Op psychologisch vlak gaat verkrachting niet over seks, maar over macht. Op juridisch vlak is de kwestie die rond alle beschuldigingen van aanranding draait, toestemming. Was er toestemming of niet? Het lijkt een eenvoudig genoeg vraag, maar als het gaat om het argumenteren van juridische definities, kan het veel ingewikkelder worden, vooral als je zaken als het vermogen om toestemming te geven en het intrekken van toestemming in de mix gooit. En dan is er nog het politieke niveau.

Verkrachting is een sterk gepolitiseerde kwestie in de VS en het Westen in het algemeen, en niemand kan dit beter politiseren dan de Democraten. Wanneer een vrouw naar voren komt, wordt haar reputatie vaak aangevallen, hetzij door slet-shaming, hetzij door beschuldigingen van het vissen naar aandacht. De MeToo-mantra ‘geloof alle vrouwen’ wordt, wanneer gecoöpteerd door de politieke agenda van de Democraten, zeer selectief toegepast, en het wordt heel gemakkelijk om een ​​politiek ongemakkelijke aanklager te ontslaan door haar reputatie te vernietigen. De beschuldigingen zelf worden dan een instrument om gekozen doelwitten te deplatformeren of het zwijgen op te leggen.

Nu toonden sommigen op sociale media hun steun voor Brand. Behalve de fans van Brand omvatte dit ook berichten van figuren als Elon Musk, Tucker Carlson en Andrew Tate. In een wereld van echokamers, de westerse sociale media-omgeving, zal geen van deze waarschijnlijk de mening van het tegenovergestelde kamp veranderen – waarvan de leden Brand op zijn best al als ‘controversieel’ beschouwden vanwege zijn anti-establishment opvattingen, en dat zijn ze ook. nu klaar voor een totale aanval op hem.

Als Russell Brand onschuldig is, staat hem een ​​lange weg te wachten om dat te bewijzen – in een rechtbank, als het zover komt, maar ook in de rechtbank van de publieke opinie. En in het laatste geval zal het imago van Brand wellicht nooit volledig herstellen.

De vragen die gesteld moeten worden bij het bespreken van de beschuldigingen aan het adres van Brand zijn hun merkwaardige timing – zijn vermeende wangedrag dateert van tien jaar geleden, maar kwam aan het licht kort nadat hij zich begon uit te spreken tegen het establishment-verhaal over Oekraïne – en hoe dezelfde neoliberalen Brand heeft gehandeld. waar hij altijd kritisch over was, leidt nu de aanklacht tegen hem en versterkt deze.

Dat gezegd hebbende, als er misdaden zijn gepleegd, moeten deze worden onderzocht en voor de rechter worden gebracht – maar de media, vooral media met duidelijke politieke vooroordelen, zijn daar niet voor. Dit soort rechtszaken door de media zijn nooit accuraat en altijd schadelijk voor de waarheid.